ای جان وبلاگ

سلام

بعد از 40 روز اومدم خونه . دلم برای وبلاگ آپ کردن های خونگی تنگ شده بود .

سال جدید شما قدیمی ها به سبک خودم مبارک . 

حالا حالاها مونده تا دوباره نوشتن یادم بیاد . فقط یه شعر هست که تو اون روزهای سخت یهو تونستم بنویسم اونم اگر اسمش شعر باشه که معجزه ست .

عاشق همیشه غمی دارد

غم بودن

نبودن

از دست دادن

عاشق همیشه منتظر است

نگاهی که بگوید بیا

یا ابروانی که تیر می زنند

به خال آسمان

که یعنی : نه

دل برکن و قدم زنان برو

به آستانه منزلی

که کنج اتاقی ، چشمی خیس شده

و تسبیح می اندازد : احساسم را

می فهمد ، نمی فهمد ، می فهمد ، نمی فهمد ...

پ.ن:ای جان ، دلم برای پ. ن هم تنگ شده بود . کلی عکس هست که باید ببینید . از اون پرشی ها ...ها