غم نان و غم نان و غم نان

نمی دونم چه اتفاقی افتاده که دیگه نمی تونم مثل قدیما بنویسم . نمی تونم چشم هامو ببندم و بنویسم . خیال کنم که تو هستی و من دارم برای تو می نویسم . اصلا چی شد که نوشته ها هم با تو رفت ؟

تا همین چند ماه پیش ، بزار بگم سال پیش ، همه شکایت می کردن که همون پسر قبلی نیستم . برگردم به قبل ، ولی اخه کدوم قبل ؟ مگه چجوری بودم که حالا نیستم ؟ بعضی وقت ها خودم هم دلم برای وحید چند سال پیش تنگ میشه . اما وقتی میپرسم مگه چجوری بودم ؟ یادم نمیاد .

قبلا ها واسه خودم دانای کلی بودم . برای هر موضوعی یه تحلیلی داشتم . کم حرف می زدم . شاید باورتون نشه ولی خیلی فکر می کردم . از سکوت خوشم می اومد . کتاب ها را می خوردم . بعضی وقت ها اونقدر تو کف خوندن بودم که به روزنامه های باطله هم رحم نمی کردم . ولی الان تا 2 صفحه کتاب می خونم خوابم میگیره . وقتی میرم سراغ کتابخونه و می خوام یه کتاب انتخاب کنم ، می مونم که چی بردارم . حتی حوصله ی خوندن داستان های کوتاه را هم ندارم . خوب ما روی زمین به اینها میگیم تغییر .

یادم نمیره اون روزی را که به دوست های نزدیکم گفتم عاشق شدم . همشون داشتن شاخ در می آوردن .  " یعنی تو هم از این کارها بلدی ؟" اون موقع وبلاگ نویسی را حرفه ای دنبال میکردم . نه اینکه فکر کنید حرفه ای به معنای حرفه ای . به این معنا که یک روز در میون آپ می کردم و کلی حرف داشتم واسه نوشتن . روزهای خوبی بود . فکر کنم تا الان مثل اون روزها نداشته م . حالا اگه بگم فقط یک روز عشق م را به زبون آوردم و دوباره پنهانش کردم باورتون نمیشه . اون روزها اوج شاعری و خیال بافی من بود.

بگذریم گفتن نداره . بحث سر تغییر بود . وقتی آدم از اون حال و هوا یهو رها میشه ، باید انتظار چنین تغییری را هم داشت . حالا 2 سالی میشه که دارم سعی میکنم برگردم ولی نمیشه. احساس می کنم افتادم داخل یه رودخونه با سرعت بالا و دارم با جریان آب حرکت می کنم . یعنی مجبورم حرکت کنم . شدم عین همون میلیونها آدمی که دوست نداشتم مثلشون باشم و موافق جریان آب حرکت کنم و روزمرگی را به حد اعلا برسونم.

الان بیشتر غم نان دارم تا غم های دیگه