عکس نوشته های من
من اناری را می کنم دانه،به دل می گویم،خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بودعکس نوشته های من
من اناری را می کنم دانه،به دل می گویم،خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بودزیباترین گل دنیا
گاهی اوقات باید کسی باشد . یک نقطه که به دورش بتوان گردید . حال اگر چشمانش تو را تسخیر کرده باشد ، تو می مانی و یک کوه حرف و یک آسمان آرزوی خوشبختی ...
و او ساده می رود ، از کنارت می گذرد
می مانی که این چه بازی تلخیست . . .
و اگر ندیده عاشقش شده باشی که خودش هم می شود غصه . من ندیده عاشقش شدم . اما با کدام یاد و خاطره روزها را سر کنم ؟ بگویم عشقم که رفت ، چشمانش به رنگ آسمان می ماند یا کوهی نم خورده را شبیه بود ؟
این چه بازی تلخیست . سرنوشت ساده از کنارم گذشت و تنها شاید در دلش خنده ای به یادگار بر دوشم نهاده باشد . شاید . . .
و من الان برای همان یک خنده بارها عاشق شده ام و بارها نوشته ام . و حال تصورش را بکن که او دائم در برابرم بخندد ، آیا من باغبان زیباترین گل دنیا نیستم ؟
سهراب
شعر در پیچش زلفت گم می شود
راه چشمانت را می پرسد
حرف های مانده روی دل
دلم خون است و حرفش نمی آید
لباس های چرک قدیمی را می شویند
پای چشمه ی زلال احساسم
کسی باور ندارد فرهاد زنده باشد
سهراب هم در پایین دست
روزها را در تقویم رنگ می زند
داشتنی هایم
این منم . امروز فهمیدم .
وقتی بهش نگاه کردم خودمو دیدم . گویا سالهاست که آشناست ولی غریبانه مینگرد . دوست دارم او را در آغوش بگیرم .
آروزهایم ، دوست داشتنی هایم ، تنهایی هایم ، و تمام " هایم " هایی که دارم .
پیراهنم را بگرفت
به قول دوستان که تریپ منو سوژه کردن : دستمان به نوشتن می رود .
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آغاز خنده ای بودی
نگاهت دلم را دزدید
درنوشتن قاف عشقت مانده بودم
که کسی از دور خندید
چشم بر زمین دوختم
او پیوسته میخندید
زیر لب آب میشدم از خجالت
مهرت ، پیراهن دلم را گرفته بود
من سکوت کرده بودم
تو بلند میخندیدی
عشقت بلند خندید
و من برای شما ، باران طلب کردم .
آسمان و حرف هایش
چشم هایت را دوست دارم
و سخن گفتن هایت را
و این دو معنای جدای از هم را
با کدام دل قبول کنم ؟
تو می خندیدی
آسمان بغض داشت
و من هر دو را دوست داشتم
باران خندید
تو بغض داشتی
و من چون همیشه پی نوشتن شعری بودم
تو رفتی
شب بهانه بود برای تنها شدن
دستهایت مهری نداشت
تو در قاب عکس همیشه میخندی
آتش خورشید است که میسوزاند
چشم هایم تاب ماندن ندارند
زنده می مانم
اگر دل از آسمان و حرف هایش بازکشم .
شاید روزی آمدی
آسمان خندید
و من در آتش مهرت ذوب شدم
شاید آمدی ... شاید رفته باشی
ترسیدم
می آیم
همین روزها
به شوق دیدار تو
حیاط خانه را بگو شمعدانی بکارند
میتوانم تو را پیداکنم
بین تمام گلها
ولی آهسته ...
آمدم و رفتم
خنده هایت را حفظ کردم
نگاهت را در قاب دلم کوبیدم
و کیسه ام را از مهرت پر کردم
آهسته آهسته رفتم
بر بال تقویم
و رفت ، شمارش تقویم به آخر رسید .
و تو هر روز
بر دیوار خانه ام قاب گرفته
میخندیدی
میخندیدی
و من میترسیدم
من هنوز هم میترسم
که مبادا عاشقت ...
عاشق...
ع
...
هر روز عاشقت بودم
ولی ترسیدم
...