دستهایت

 چند نوشته ی کوتاه در شبی که تنهایی آزرده ام کرد ...  

دستهایت را باز کن ، کمی آسودگی می خواهم . کمی آغوش برای با چون خودی تنها بودن . همانطور که دستهایت گونه هایم را لمس میکند آهسته در گوشم زمزمه کن : برای دل بارانی ات خوشحالم ... 

دستهایت را باز کن و دست در دست جنگل بگذار . بگذاردستهایت به اندازه ی تمام درختان شهر باز شود ... دلت را به آسمان بسپار و چون باران در درختان جاری شو . بگذار برای یک بار هم که شده سبز بودن را لمس کنی ...  

بخند ، بلند تر ، بخند ... اگر نخندی فکر میکنند از خشنودی آنها دلگیری . بلندتر بخند . بگذار صدایت ، گوش پر شده از حرفهایشان را کر کند . اصلا گوش هایت را هم بگیر و بلند بلند بخند تا بدانند تو از دیدن دستها در بند یکدیگر دلگیر نیستی ...  

-------- 

می خوام در آخر هر نوشته ای تکه ای از نوشته های قدیمی ام را بنویسم ...  که چند سالی از نوشتنشون میگذره و الان از دل وبلاگ قدیمی بیرون آوردمشون ...

لا لا لا لا بگم قصه
بزرگشو زندگی سخته
لا لا لا لا چه می دونی
که عشق هم شد خیابونی
لا لا لا لا هوا سرده
دل آدم پر از درده
لا لا لا لا از آن روزی
که عشق هم شده امروزی
لا لا لا لا از اون نامه
که دادی تو به یک خنده
لا لا لا لا شدم دلگیر
که گفتی عشقت عالمگیر
لا لا لا لا چه می دونی
که عشقم شد خیابونی
لا لا لا لا چه می دونی
که از غصه تو می خونی