قبیله ی باران

تنها برای بارانی مینویسم که هنوز نمیدانم اهل کدامین قبیله است .  

سوار بر اسب در دشت های سبز از چمنزار می تازد . گیسوانش را خوب میتوانم ببینم که در باد چگونه تاب میخورد و هنگامی که می ایستد چند تار مویش بر صورتش آهسته می رقصند و و باز به قصد فتح بلندی دیگری شتاب میگیرد .  

به بلندای آسمان فریاد میکشم که هااااااااااااااااای ، بارانم ، در قبیله رسم است که عاشق را چند باری می رانند ولی مهربان ، مرا تاب ایستادن نیست . جان از تنم رها میشود وقتی که میخندی به ابرها ، وقتی که میخندی به آسمان ، وقتی که می دوانی اسب را ... 

نمی دانم از کدام قبیله ای ...