دل نوشت

سلام  

امروز به خودم گفتم چه دلیلی داره من اینها را اینجا بنویسم ؟  بیام داخل وبلاگ رویا پردازی هایی را بنویسم که فقط خودم میدونم چی بوده ؟ چی شده ؟  

واقعیت را بخواین چند روز پیش خیلی ناگهانی خسته شدم . از  نوشتن و خواندن و از فکر کردن ، به من ، به اون ، به تکرار روزها ، به زندگی ، به حرف ها ، به گفته هام ، به نگفته هام ، به سربازی ، به کلاس زبان ، به کار ، به پول ، به حسین ، به احسان ، به عشق ، به حیاط دانشگاه ، به ....به همه چیز .  

کلمه ها و جمله ها داخل مغزم مثل مورچه رژه میرن . انگار یه مشت غذای خوش مزه پیدا کردن و دارن شاخک هاشون را تکون میدن تا همه ی رفیقاشون بیان .  

یک دقیقه چشم هات رو ببند و فکر کن . دستهایت را بزار روی چشم هات و زیر لب یه شعر از کودکی بخون . حالا از روی صندلی بلند شو و با حالت بچه گونه اون شعر را بلند بخون و شکلک در بیار . طوری بازی کن که تمام فرش را احاطه کنی . و بعد بشین زمین و بگو چقدر خوشحال بودیم .  

اون روز وقتی یهو خسته شدم به این فکر کردم که دارم به سن 23 سالگی نزدیک میشم و هیچ ... دیدم کلی کار باید انجام بدم که همشون پول میخوان . پس اول باید کار پیدا کنم . یه کار نیمه وقت . ولی چه کاری ؟ بعد به این فکر کردم که چرا همه عاشق میشن و من نمیشم. بعد فکر کردم که بعد از سربازی میون این همه مهندس من کجا می ایستم ؟ پس باید برم کلاس زبان ... ولی پولش ؟ کلا میشه 800.000 تومان . فعلا 200.000 را دارم ولی بقیه را چی ؟ بعد همشون یهو حمله میکنن . میخورن ، میخورن ، میخورن ، یه غذای اماده . بدون حرکت نشسته تا بخوریدش . میدونم برای همه ی سوالها جواب دارم . بهترین جواب ها را هم دارم ولی خسته ام . دیگه انگیزه جنگیدن ندارم . اینهمه جنگیدم . فقط باعث شده تا دیوونه نشم . هر روز یه نوع درگیری فکری . از رعایت پاکیزگی شهر تا ادب دانشجو ... . خلاصه اینکه مشکل پول و یا کار نیست . مشکل اینه که خسته شدم . وگرنه من برای کار کردن یه نفر را میشناسم که بهم جرات کار کردن میده و الان خودش فهمید کیه .  

خلاصه اینکه دلمان گرفته ، به وسعت دستهای خداوند هنگام کاشتن ستاره ها ... 

باید کاری کرد . کاش عشق بود و چیزی میگفت .   

شاید راست میگه که عشق بهت هدف میده . نمیدونم . به قول قدیم ها که مینوشتم " نمیدانم هایم سر به بالش ابرها گذاشته اند  "  

بیایید فکر نکنیم . به هیچ . به آینده هم فکر نکنیم . بخندیم . الکی خوش باشیم . کار هم نکنیم . اصلای به من چه مربوط که شاخه های سبز درخت را میشکنن ؟ اصلای گور بابای .........   

بیخیال ... اینم یه جمله قدیمی که این موقع ها باید نوشت .  داستان از این بهتر ؟ رویاهای یه آدم دیوانه که به باران و پونه و هر کوفت و زهر مار دیگه ای هم اتاقی شده و چرت و پرت میگه  را میخواین بخونید که چی بشه ؟ صدای پوست انداختنم را دارم میشنوم . دارم حس میکنم .همین روزها یا یه پروانه میشم و میرم یا یه کرم خزنده میمونم و به امید خوشمزه بودن برگ بعدی به راه می افتم  .  

فکر کنم مورچه ها مسیرشون را حسابی باز کردن و الان یه خونه ی تازه دارن با یک مشت غذا .  

روزی که کویر ، کویر نبود .