چون کنم ؟

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم   

گفت  کو  زنجیر  تا  تدبیر این  مجنون  کنم   

قامتش را سرو گفتم سر کشید از من به خشم  

دوستان  از راست  میرنجد نگارم چون کنم   

نکته نا سنجیده  گفتم  دلبرا  معذور  دار  

عشوه ای فرمای تا من طبع را  موزون کنم   

زرد رویی میکشم زان طبع نازک بی گناه 

 ساقیا  جامی  بده  تا  چهره را  گلگون  کنم   

ای نسیم  منزل  لیلی  خدا  را  تا به کی  

ربع را بر  هم  زنم  اطلال  را  جیحون  کنم   

من که ره بردم به گنج حسن بی پایان دوست  

صد گدای همچو خود را بعد ازین قارون کنم   

ای مه صاحب قران از بنده حافظ یاد کن  

تا دعای دولت ان حسن روز افزون کنم