روز بیست و سوم
هیچ وقت به معنای این شعر پی نبرده بودم . ولی امروز ...
آفتاب را دوست دارم به خاطر لباسهایت روی طناب رخت
باران را وقتی بر چتر آبی تو می بارد
و چون تو نماز خوانده ای خدا پرست شده ام
ــــــــــــــــــــــــــــــ
کم مانده بود که فریاد بزنم
.
.
.
روز بیست و دوم
تسلیم ...
من می ترسم
.
.
.
دلم شور می زند
...
کجاست این ستار من ؟
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
امروزچندمین روزیست که آهسته آمده ای و چندمین روزیست که من سعی میکنم تو را فریاد نزنم .
امروز چندمین روزیست که به ستارم پناه می برم
امروز چندمین روزیست که من برای تو زندگی میکنم
امروز و یا شاید فردا و یا شاید هیچ وقت تو به حرف هایم فکر هم نکنی
امروز ...
تا همیشه من فکر میکنم
من احساس میکنم
من ...
مهم نیست... تو فقط بخند ...
تو بخند
من می روم
خنده ات را قاب می گیرم
بر دیوار دلم می کوبم مهرت را
چشمانت را از بر می کنم .
آهسته می روم تا کسی نفهمد
قول می دهم ...قول می دهم
تو بخند
من را چون نسیمی تصور کن
بر درختان باغ وزیدم و رفتم
اگر برگی افتاد ... لطفا :
در دفتر شعر ، غزلی برایش بنویس
تو بخند
تو تا می توانی بخند
می خواهم تا وقت هست لبریز شوم
می خواهم
می خواهم
...
نمی دانم ...
من هیچ چیز نمیدانم ...
فقط تو بخند ...
آنجا ببر مرا که شراب هم نمی برد ...
-----------------
فکر کنم یه مرضی گرفتم .
ـــــــــــــــــــــــــــــ
دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان زو شده ام بی سروسامان که مپرس
----------------
که مپرس !!!
----------------
گاهی اوقات خودت هم نمی دونی چه مرگته . ولی یه چیزی هست . یه چیزی که شاید در جایی مثل گلو گیر میکنه و نمیتونی بخندی و نمیتونی گریه گنی و نمیتونی حرف بزنی . توی گلوت گیر میکنه و داخل مغزت شروع به لانه سازی . خیلی بده . خیلی بد . بعضی وقت ها دیگه مقاومت نمی کنی و میزاری حسابی تسخیرت کنه . تمام بدنت را میگیره . می شوی یکی دیگه . یه آدم دیگه . شاید راهی برای تکامل باشه . ولی خیلی غریب شروع میشه . ترس تمام وجودت را میگیره .
ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست !
گر امید وصل باشد ، همچنان دشوار نیست
خلق را بیدار باید بود از آب چشم من
وین عجب کان وقت می گریم که کس بیدار نیست!
و تو می مانی و یک مشت حرف ... و نا شناخته ای که قصد تسخیر تو را دارد . و تو مجبوری که کلمات را در گلویت خفه کنی .
دوست می دارم من این نالیدن دلسوز را تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را
باز هم سکوت میکنم
میتوانم گیسوانش را در باد ببینم
که می رود
بیخیال از چشم ها
قدم هایش را حفظ کرده ام
هر روز تکرار میکنم
کسی از چشم ها نمی فهمد
کور شوی دنیا
کور شوی دنیا
کسی نگاهی پای احساس نمی بخشد
----------------------
چند وقته که فقط اینطوری دلم میخواد بنویسم . نمیدونم چه مرگمه .
شاید آمدی ... شاید رفته باشی
چون مرده ها هدفون را بر روی گوش هایم گذاشته ام و در خیابان خلوت اطراف دانشگاه قدم میزنم . چقدر خوب است . چقدر خوب است که من نمی توانم فکر کنم . آنقدر صدای موسیقی را بلند میکنم تا تمامی رشته های مغزم پنبه شود . مانند انسانهای گنگ قدم میزنم . از چند لحظه بعد هم خبر ندارم که میخواهم در کوچه سمت راست گم شوم و یا در کوچه سمت چپ .
کافیست ...
پیاله ات را بیاور و کمی بیخیالی بنوش . فقط کمی .
اصلا نفهمیدم چی نوشتم . حتما جملات ادبی فوق العاده ای بوده اند !!! ولی از ذهن خسته ام بیشتر از این نخواهید .
----------------------
این جور زمانه ست
یا بخت نگون است
به هر گوشه که عشقیست
دلی غرق به خون است
این تدبیر که باشد ؟!
که با عشق ، جفا است
تو بخند یار دل انگیز
وصالت نقش بر آب است
بقیه اش هم مثل تموم شعر ها تموم میشه . بیخیال آخرش . خودتون با سلیقه خودتون کاملش کنید خودتون .