بالاخره نوشتم

این نوشته را یادتونه ؟   

روزگار می گذرد

ابرهای منسجم قطعه قطعه می شوند

قطره های کوچک باران ، سیل می شوند

اعتباری به شادی ها و غم های دنیا نیست 

گاهی خانه خراب می شوی

گاهی هم عاشق 

گاهی وقت ها آونقدر شادم که دیوونه میشم از خوشی و گاهی وقت ها یهو اونقدر دپ میشم که فکر می کنم واقعا مشکل روحی دارم . و اونقدر این مسیر شادی به دپی را سریع طی میکنم که بعضی وقت ها وارد مرحله خوشی میشه . ولی می تونم بگم انگیزه اینو دارم که درس را ول کنم و بزنم به کوه و جنگل . بیخیال هرچی هست باشم .  

گاهی وقت ها خودمونو اونقدر وابسته می کنیم به اشیا و اشخاص خاص که دور بودن ازشون میشه عذاب .   

بگذریم رفیق   

رفیق گوشتو بیار جلو ، نترس فقط کمی گرمای نفسم گوشتو قلقلک میده . بیا جلو . دل به هیچی نبند و آزاد باش . وقتی دل بستی بیخودی بال بال نزن ،‌دنیا را زهر مار خودت نکن . مثل آدم دل بده .  

رفیق فردا برای توست ؟ فقط مال خودت ؟ بلند می گم که بخوره تو صورتت : زرشک . ته صف از اونوره رفیق . فردا هم روز خداست .  

3 تا از مرغ عشق هام را دادم به یکی از فامیل ها . حالا مونده 3تا . کسی تازگی ها دلش عشق نمی خواد ؟ این مرغشونه .  

نوشته هام فعلا به درد پر دادن کفتر از لب بوم خونه ی 3 طبقه ی همسایه هم نمیخوره .  

پ ن : عکس ها مربوط به طالقان میشه . یه جایی بین تهران و قزوین