ژست پوسته ای

هی بچه ها جمع بشید می خوایم عکس بندازیم . همگی کمی خم بشید روی خودتون . یک عکس سیاه و سپید ناب با معنایی عمیق که چشم همه را خیره کنه .

گاهی وقت ها از ژست های پوسته ای آنقدر بیزار می شم که می خواهم قید بعضی ارتباط ها را  بزنم .  شاید خودم هم گاهی اوقات دچار این مرض بشم... که میشم . 

کلا فقط برای یک مورد می جنگم و آن هم آرامش است . به هیچ چیز فکر نمی کنم جز آرامش و آینده . و سعی می کنم که بزرگ بشم . کم کم . آهسته آهسته .

حتی همین وبلاگ اگر کمی احساس کنم که منو محدود کرده .  ذهنم را محدود کرده و آرامشم را به هم زده . دیگه اونقدر هستم که حذفش کنم و یا برم و ماهی یک بار بیام .

می دونی چیه ؟ یک تصمیم دارم . می خوام بخش نظرات را برای همیشه حذف کنم . اینطوری وبلاگ نویسی برام ارزش بیشتری پیدا می کنه .