آخدا

اولین شب قدر که ساوه ای شده ام  را تجربه کردم . رفتیم یک امامزاده . راست و دروغش با خودشون ولی خیلی وقته بهش میگن امامزاده . دیگه آخرش یه آدم خوب بوده دیگه !
همه بیرون نشسته بودن . خیلی ها بالای مزار عزیزانشون جوشن کبیر می خوندن . هی گشتم . گشتم گشتم ولی دلم رضایت نمی داد که این شب ها را همینطوری هدر بدم . رفتم غاطی جمعیت و نشستم روبه روی امامزاده و جوشن کبیر خوندم . تموم که شد باز دیدم دلم رضایت نمیده . پاشدم کفش ها را پرت کردم یه گوشه ای و رفتم کنار مزار امامزاده نشستم ... خلوت بود . البته جای بزرگی هم نبود ولی میشد دو رکعت نماز خوند . نور سبزش حسابی دلمو نرم کرده بود . و ذوقی وجودم را گرفته بود که خیلی وقت پیش آرزویش را داشتم .
 کسی نبود که با هم بیایم . تنها بودم . به میل خودم . به ذوق خودم . همونطور که دوست داشتم .
کاش می شد جلوی امامزاده رقص باله را تمرین کنم . دل به فرارها و نشستن ها و ترس ها بدهم . و بگردم ... بگردم ... بگردم تا سرم گیج بره و بیفتم توی آغوش خدا . سرمو بزارم روی زانوهاش و بخوابم .
ها آخدا ... یه خرده صبور باش . ما تازه رسیدیم . خواب به چشممون نیومده هاااااا. بزار بخوابیم آخدا... بزار بخوابیم آخدا  ...