چه کنیم ؟

      ما در این شهر غریبیم عزیزان چه کنیم  

                                                                یـــک گــــل به گلستانی نداریم چه کنیم 

      طی شود این ایـــام رفقا بد به حــال مــا   

                                                                حـــال گذران ایــــام هـم نداریم چه کنیم  

      امــید گـــل سرخ ز نسیم سحـری نیست  

                                                                نازک خیالیم که خریدار نداریم چه کنیم  

      ز سر کوی عشاق شقایقی نالـــــه کنان  

                                                               برگ گلی به کوی خیالات نداریم چه کنیم  

      دست ها همه آغشته به خون از لب جانان  

                                                                دستی به گیسوی نگاری نداریم چه کنیم   

                                         می رسد این ایام شایق چه غمی ؟   

                                        گفت : طاقت هجران  نداریم چه کنیم    

---

تصور کنید :داخل اتوبوس هستید . ۴ تا زن با ۳ تا بچه که برای یکیشون بود نشسته باشن جلوی شما . زن ها گویا رفته بودن تهران خرید . بچه ها نق نقو . خانم ها به عنوان الگوی بچه ها فوق العاده ساکت (ارواح ... شون) . پشت سرتون دوتا دوست هم مدرسه ای  نشستن که اتفاقی همدیگه را داخل اتوبوس دیدن . و تا خود ساوه بلند بلند خاطرات دوران مدرسه را تعریف می کنن . مثلا : ناظم گفت برو موهاتو بزن ، من نزدم . گفت برو گمشو خونتون . منم رفتم خونه 3 روز مدرسه نرفتم . آخرش زنگ زدن خونمون گفتن ببخشید (ایضا ارواح ... شما و ناظمتون هم ).     

خانم جلویی برگشت نگاه کرد . من تا درگیر رنگ چشم هاش بودم گفت موبایل داری ؟  

بله خانم بفرما . بعد از اینکه تماسش تموم شد . برگشت گفت بفرما . فقط زنگ خورد بدی به خودم هااااااا (شما به خاطر چشم هاتون ارواح ...تون را خطاب قرار نمی دهیم )   

این شعر را داخل اتوبوس تهران - ساوه نوشتم . که هنوز جای کار داره ولی دلم نیومد شعر خام را داخل وبلاگ ننویسم .