کفتر چاهی

بدون شرح :  

        من درد مشترکم 

                               مرا فریاد کن ...   

بعضی وقت ها اگر یهو از جلد این زندگی خارج بشی و یه خرده از بالا بهش نگاه کنی حتما هوایی میشی که بری . وقتی این حرف ها و حرکات بی دلیل و با دلیل را می بینی ، بازی با کلمات را میبینی ، من ها و ما ها را می بینی . دلت می خواد هوایی بشی . عین کفترهای قدیم که می رفتن و تو آسمون یه خال می شدن . عین بادبادک های بچگی که زندگی مون را می دادیم برای یه نصفه حصیر و سیریش و یه چندتا تیکه روزنامه . براش گوشواره می ساختیم بلند ، بلند ، بلند ... . اون موقع ها اگر ناراحت می شدیم می گفتیم . اگر خوشحال بودیم حتی اگر نباید می خندیدم هم باز زیر لب شیطنت می کردیم . اگر عاشق می شدیم دست فرشته دختر همسایه یا ... می گرفتیم و می گفتیم : زن منه .  

آقا و خانمی که شما باشی دیگه این امروزی ها دلمون را زدن . تا فرتی هوای گیج خوردن ها و پیچ دادن ها و من اینم و تو اونی و ... میره تو این سینه ، فورت بیرون اومدنش همانا و هوایی شدن دل ما هم همانا.  

خیلی سخته که تمام طول روز ساکت باشی . این روزها من اینم . عین بچه های کلاس اول که هم ترسیدن ، هم خجالت می کشن ، هم دلشون گرفته ، هم دستشویی دارن ، و الانه که بشاشن به خودشون و بزنن زیر گریه .  

ولی این حس را با تمام نفرت دوست دارم .   

- کتاب " موسیقی شانس " اثر پل استر را خوندم . و " باباگوریو" را دیشب شروع کردم .