عکس نوشته های من
من اناری را می کنم دانه،به دل می گویم،خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بودعکس نوشته های من
من اناری را می کنم دانه،به دل می گویم،خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بودزندگی با چشم ها
وسوسه رفتن به سینما نذاشت که سر کلاس سیگنال بشینم . چهارشنبه از ساعت ۱۰ صبح تا ۹ شب کلاس داشتم . وقتی مسعود گفت اومده تهران و الان بیکاره . دیگه نمیشد سر کلاس نشست . زنگ زدم و مسعود نیم ساعت دیگه زیر پل سیدخندان حاضر بود . اونم مثل خودم پایه این کارهاست . رفتیم سینما آزادی . برای دیدن فیلم " زندگی با چشم های بسته " . اگر از صندلی های راحت ، پخش صدای عالی و سکوت سالن صرف نظر کنیم باید بگم که فیلم خیلی خوبی بود . از اون فیلم ها که تا فیلم تموم میشه تازه ذهن درگیر میشه . هوووووووی چه لذتی میده مغز آدم قلقلکش بیاد .
نان و شراب : کتابی که روی خوندنش موندم . از بس که وصف حال این روزهای خودمونه . امیدوارم بالاخره تموم بشه .
خانمی که راهنمای شهر کتاب بود بهم گفت : من زیاد با "مصطفی مستور" نمی تونم ارتباط برقرار کنم !!!! بیشتر "فریبا وفی " را دوست دارم . . . . همچین بهش نگاه کردم که گفت : البته سلیقه ها متفاوته .
شروع کرده ایم به حل جداول سودوکو ... باعث راحتی مغز میشه . یعنی انگار گیرش را رد میکنه .
دیگه اینکه برای اولین بار صدای دستگاه پخش ماشین را زیاد کردم و دستم را انداختم بیرون و یواش یواش رفتم خونه . هوووووووووووووی . شنیدی میگن یه کار را هزار بار انجام نده ؟ برای همینه . اگر هر روز این کار را می کردم دیگه لذت نمی بردم .
وقتی دیدم زیر باران قدم می زنی
دویدم پای مهربانی آسمان
و شکر کردم عاشق شدنت را ...
****
بی سبب بود فکر کردن
باید از اول شروع شود
قصه مان را می گویم
و اینبار تو می شدی راوی
و من زیر باران
نوازش خورشید
و رقص سایه ها بر تنم
برای خودم می خندم !!!
لیلا لیلا
آخرین چیزی (شعر (ترانه)) که نوشتم خیلی دوستش دارم . چون می تونم زمزمه کنم و حتی همراه با ستار زدن بخونمش .
شیرین شیرین ، لیلا ، لیلا
رفتم صحرا لیلا، لیلا
.
.
رفتم سر کوهی
زدم چهچه لیلا، لیلا
چیدم گل سرخی
بستم زلفت لیلا ،لیلا
گفتم منم مجنون
دستم بگیر لیلا ،لیلا
.
.
پ.ن 1 : دیگه شروع شد . اساسی درس خوندن را می گم . 9 مرحله آزمون هر 2 هفته یک بار ...
پ.ن 2 : بچه ها اومدن ساوه . خیلی خوش گذشت . ولی دیشب خیلی خوب خوابیدم . چون شب قبلش به علت بازی شلم ساعت 6 صبح خوابیدیم .
پ.ن 3 : دوستان من انرژی زیادی دارن . فقط حیف که دیگه ما اراک نیستیم که بیان اونجا تخلیه انرژی انجام بدهند .
ننه شیرازی
رفتم شیراز و برگشتم .
یک سفر ۳ روزه ... از بودن با حسین و دوستان لذت بردم . البته کار هم یک نوع تفریح حساب میشه . متاسفانه فقط وقت کردم برم دیدن حافظ . سعدی رخصت نداد .
و یه سعادت دیگه هم داشتم که باز دوباره تونستم ننه شیرازی را ببینم . پیرزنی که واقعا دوستش دارم . شاید دلیل سفرم ۵۰ درصد حسین بود - ۵۰ در صد ننه شیرازی .
لقب ننه شیرازی را پارسال وقتی برای اولین بار داخل نمایشگاه دیدیمش بهش دادیم . از اون موقع تا الان گاه گاهی ارتباط تلفنی داریم . هر موقع زنگ میزنه واقعا ذوق زده میشم . آخه یه آدم چقدر می تونه اینطوری باشه ؟؟؟
خوب اگر دعاهای ننه شیرازی درگیر بشه من یا تهران قبول میشم یا شیراز .
خلاصه حرف اینجاست که هنوز هستند چنین آدم هایی ... .
چه کنیم ؟
ما در این شهر غریبیم عزیزان چه کنیم
یـــک گــــل به گلستانی نداریم چه کنیم
طی شود این ایـــام رفقا بد به حــال مــا
حـــال گذران ایــــام هـم نداریم چه کنیم
امــید گـــل سرخ ز نسیم سحـری نیست
نازک خیالیم که خریدار نداریم چه کنیم
ز سر کوی عشاق شقایقی نالـــــه کنان
برگ گلی به کوی خیالات نداریم چه کنیم
دست ها همه آغشته به خون از لب جانان
دستی به گیسوی نگاری نداریم چه کنیم
می رسد این ایام شایق چه غمی ؟
گفت : طاقت هجران نداریم چه کنیم
تصور کنید :داخل اتوبوس هستید . ۴ تا زن با ۳ تا بچه که برای یکیشون بود نشسته باشن جلوی شما . زن ها گویا رفته بودن تهران خرید . بچه ها نق نقو . خانم ها به عنوان الگوی بچه ها فوق العاده ساکت (ارواح ... شون) . پشت سرتون دوتا دوست هم مدرسه ای نشستن که اتفاقی همدیگه را داخل اتوبوس دیدن . و تا خود ساوه بلند بلند خاطرات دوران مدرسه را تعریف می کنن . مثلا : ناظم گفت برو موهاتو بزن ، من نزدم . گفت برو گمشو خونتون . منم رفتم خونه 3 روز مدرسه نرفتم . آخرش زنگ زدن خونمون گفتن ببخشید (ایضا ارواح ... شما و ناظمتون هم ).
خانم جلویی برگشت نگاه کرد . من تا درگیر رنگ چشم هاش بودم گفت موبایل داری ؟
بله خانم بفرما . بعد از اینکه تماسش تموم شد . برگشت گفت بفرما . فقط زنگ خورد بدی به خودم هااااااا (شما به خاطر چشم هاتون ارواح ...تون را خطاب قرار نمی دهیم )
این شعر را داخل اتوبوس تهران - ساوه نوشتم . که هنوز جای کار داره ولی دلم نیومد شعر خام را داخل وبلاگ ننویسم .
گرفتار
شب فراق که داند که تا سحر چند است ؟
مگر کسی که به زندان عشق در بند است
نعمتی ست عاشقی که باید قدر دانست .
و وصال یعنی سوختن ، یکی شدن و خوش به حال آنان که عاشقانه می سوزند .
.
.
.
ولی باید بگم شما عاشق نشده اید بلکه گرفتار اجبار انسانیت خود شده اید .
پیشنهاد فیلم : اتوبوسی به نام هوس
آخدا
همه بیرون نشسته بودن . خیلی ها بالای مزار عزیزانشون جوشن کبیر می خوندن . هی گشتم . گشتم گشتم ولی دلم رضایت نمی داد که این شب ها را همینطوری هدر بدم . رفتم غاطی جمعیت و نشستم روبه روی امامزاده و جوشن کبیر خوندم . تموم که شد باز دیدم دلم رضایت نمیده . پاشدم کفش ها را پرت کردم یه گوشه ای و رفتم کنار مزار امامزاده نشستم ... خلوت بود . البته جای بزرگی هم نبود ولی میشد دو رکعت نماز خوند . نور سبزش حسابی دلمو نرم کرده بود . و ذوقی وجودم را گرفته بود که خیلی وقت پیش آرزویش را داشتم .
کسی نبود که با هم بیایم . تنها بودم . به میل خودم . به ذوق خودم . همونطور که دوست داشتم .
کاش می شد جلوی امامزاده رقص باله را تمرین کنم . دل به فرارها و نشستن ها و ترس ها بدهم . و بگردم ... بگردم ... بگردم تا سرم گیج بره و بیفتم توی آغوش خدا . سرمو بزارم روی زانوهاش و بخوابم .
ها آخدا ... یه خرده صبور باش . ما تازه رسیدیم . خواب به چشممون نیومده هاااااا. بزار بخوابیم آخدا... بزار بخوابیم آخدا ...
غنچه
1- 2 ماه میشه که یک ساوه ای تمام عیار شدم . و الان دلم تنگ شده برای یک موضوع ساده:
وقتی از خونه می زنم بیرون چشمم بخوره تو چشم یه دختره که یا تنهاست و یا با دوست پسرشه و خرامان خرامان در کوچه های پرت قدم می زنند . و احتمالا در شعاع 900 متری محله ما هیچ یک از اقوام دو طرف سکونت ندارند .
خیره بشم به چشم هاش و بعد از چند قدم رد میشه و میره . و یا اگر دوتایی باشن و از قضا کم سن ، بیشتر نگاه می کنم به چشم های دوتاشون . که دختره با چه خیالاتی داره پفک می خوره و با چه ذوقی پسره داره بازیگوشی میکنه و مثلا پفک را از دست دختره می قاپه . و میرن و گم میشن توی یه کوچه ی دیگه و یک کوچه ی دیگه و می رن تا موبایل یکیشون زنگ بخوره و در جواب بگه : الان میام . تو راهم . نه با فلانی رفتم جایی میخواست چیزی بخره . بابا اومده ؟ باشه . خداحافظ
ولی اینجا (ساوه) از این خبرها نیست . یا من نمی دونم پسر دخترها کی با هم قرار پیاده روی را هماهنگ می کنن یا کلا خبری نیست که بعید می دونم . باشد که در نوبت بعدی پیاده روی در مرکز شهر چشم مان به جمال دوتا غنچه باز بشه که هوس باز شدن در سر دارند .
من و اتاق
بعد از یک ماه الان می تونم اعلام کنم که با اتاق رفیق شدم . کلا وقتی همه کارها را به موقع انجام بدی می تونی از لحظات زندگی لذت ببری . دوباره به روزهای کتابخوانی بر گشته ام و تقریبا روزی ۱:۳۰ مطالعه غیر درسی دارم . می خوام دوباره نواختن ستار را شروع کنم . چه لذتی ببرم من .
تا آبان ماه تمام چهارشنبه ها را تهران هستم . ۱۲ تا ۹ شب کلاس دارم . دانشگاه خواجه نصیر ، اصلا باهاش حال نکردم . فضای مرده ای داره . از اون دانشگاه هاست که رو دست بسیج می چرخه . خدایا حالا که داری منو میبری دانشگاه خواهشا یه جا ببر که هی به خودم و به اونا فوش ندم . فدات ، می خوامت .
اینم تقدیم به همه غروب پسند ها . من که از دیدنش لذت می برم .
صدایم کن
این گوش ها
تنها معجزه ی صدای تو را می خواهند
خیلی روز است
خیلی شب است
که فقط نگاه می کنی
نگاهت خوب است
ولی
مثل شعرهای من
بی اثر
پ.ن: هفته ای یک بار وبلاگ به روز می شود .
ژست پوسته ای
هی بچه ها جمع بشید می خوایم عکس بندازیم . همگی کمی خم بشید روی خودتون . یک عکس سیاه و سپید ناب با معنایی عمیق که چشم همه را خیره کنه .
گاهی وقت ها از ژست های پوسته ای آنقدر بیزار می شم که می خواهم قید بعضی ارتباط ها را بزنم . شاید خودم هم گاهی اوقات دچار این مرض بشم... که میشم .
کلا فقط برای یک مورد می جنگم و آن هم آرامش است . به هیچ چیز فکر نمی کنم جز آرامش و آینده . و سعی می کنم که بزرگ بشم . کم کم . آهسته آهسته .
حتی همین وبلاگ اگر کمی احساس کنم که منو محدود کرده . ذهنم را محدود کرده و آرامشم را به هم زده . دیگه اونقدر هستم که حذفش کنم و یا برم و ماهی یک بار بیام .
می دونی چیه ؟ یک تصمیم دارم . می خوام بخش نظرات را برای همیشه حذف کنم . اینطوری وبلاگ نویسی برام ارزش بیشتری پیدا می کنه .
پروانه مجنون
صدها جام اگر نوشم مست نخواهم شد
تسلیــــم ناز نگـــاهت اینـبار نخواهم شد
گـر لطف کند صاحب این چشم و شراب
از کوچه ما که می گذری بیدار نخواهم شد
***
به لــب رسید جـــــان و فغان دارم ز روزگار
که درایـــن چند باقی نمی بینمت جز به خواب
آسمـــــــان هم در غــــــم من خون شـــد دلش
سیـــــه شد زمــــان و ندیدمــت یـــک جواب
***
ای دوست عشـــق را در چه دیدی ؟
جام عســـل را آیا با چشـــم چشیدی
ندیدی حـــــال آن پروانه مجنـــون را
کــــه بی وضـو در آتش عشق پریدی
مجنون
در کجای پیچ زندگی تو پرت شدی بیرون از خیالم ، از باورم ، از زندگی ام .
سلام
من همان دیروزی هستم
همان که خواست حرفی بزند
ولی بلیت مترو اش یکطرفه بود
همان دیروزی
گفتم : چگونه بگویم که بفهمد ؟
گفت : آنقدر این داستان را تکرار کن
تا مجنون شوی
پ.ن : از 2 دوست بابت کمی بد خلقی معذرت خواهی ...
زیر پوست حرف ها
دوستان عزیز لطفا کامیون فلسفه و منطق خود را بر سر ما خالی نکنید . به گمانم کسی همین نزدیکی ها دارد می کند زندگی ...
.
.
.
لطفا بچه شوید ... گاه گاهی خوب است .
سلام
من شمعدانی ام
من اطلسی
من یاس
تو خریدار باش
من گل رُز
من از بادها می ترسم
از صدای هوهوی شبانه
که پیچ می خورند در کوچه ها
در پشت پنجره ها
حتی دیده ام چراغ کوچه را
که می لرزد از ترس
و میوه های کال ریخته بر حیاط
که بغض می اندازد بر گلویم
یک شب باز هم
در میان درختان افتاده بود
ولوله ی هوهوی
که فریاد زدم :
رحم کنید رحم کنید
بگذارید بفهمند رسیدن را
آنوقت جدایشان کنید !
کوله از گلدان بر بند
بیا به دشت افکارم
بیا و بگذار ریشه بزند
تمام تصوراتم از یک مهربانی
از یک دوست داشتن
بفهم
خودتم بکشی مال منی . آره ... مال من . هه کی گفته ؟ همه میگن . همه میگن تو فقط با من خوشبخت میشی .
.
.
.
دیوونه کی را می خوای توی این دنیای لعنتی پیدا کنی ... به من نگاه کن ... می گم به من نگاه کن ... بیرون این در .. بیرون این چاردیواری مردم غاطی کردن ، خون می خورن . یواشکی میان میشینن روی دستت ، روی گردنت ، روی اون چشم هایی که همه حسرت داشتنش را دارن ،لعنت بهشون ... چرا باید بشینن روی دست های تو ؟ دستهایی که باید فقط مال من باشه . روی چشم هایی که من داخلشون غرق شدم . می فهمی ؟؟ من !!!
میان و یواشکی نیشت می زنن . می خورن . یواش یواش . تمام گرمی خونت را می کشن بیرون . سرد میشی . میشی یکی مثل اونها .
تو کجایی ؟
می رویم با هم
دست در دست
مهر در دل
حریر گلدارت می رقصد در باد
در مسیر می پیچد عطر حضورت
دلم جان می گیرد
می پوشم زره ام را
و می روم
به جنگ نا امیدی ، خستگی
می دانم که منتظری ، چشم بر راه
آغوش بگشای ، خیال مردنم نیست !!!!
_______________
دلم تنگ کسی است
گلی با بوی شیدایی
من و او
یک باغ قدم زدن
یک کنار مهربانی
بودنی به نام وصال
به رنگ دوست داشتن
حریر بر چهره داری
بخند
به گلهای حریرت می آید
پای تفکر لنگ می زند
هفته اول یا پرده اول اجرای زندگی جدید یا روزهای جدید
***
ماه رخ به چهره نداشت
رو گرفته بود از آسمانم
فریاد ، یاد تو را خورده بود
***
آسمان ستاره باران بود
گل ها در رقص
پای سکوت اتاق
لنگ می زند ، تفکر
21/4/90
تو باور کن
طعم تلخ قهوه
با دو قاشق شکر
و بوی مطبوع آسودگی در یک کافه
می شود الان من
_____________
زندگی مثل یک کره می ماند که تماما پله است و تو همیشه فکر می کنی از ان دیگری بالاتری در حالی که او نیز فکر می کند . تو از آن سو رفته ای و آن از این سو . حال کار جبر است که چشم در چشم شده اید . ت وبر زبان می آوری و او نه ، شاید او بر زبان آورد و تو نه . معیار بلندی چیست ؟ وقتی هر دو به یکسان از هسته زمین فاصله دارید !!!
_____________
خندیدی
و من بافتم
و آتش کشیدم
خاکستر شد
و رفت
خیال عاشقانه ام
____________
تغییر
تکامل
تردید
ترس
در گیر "ت"های زیادی هستم
و گفتم "تو"
تو را
تو را دوست
.
.
.
دارد
راهی به جز اجبار نیست
از ۹۸ تا ۲۰۰۹ راهی به جز تغییر نیست !
گذشت اون زمان که منتخب جهان بر می داشتیم و حالشو می بردیم . توپ را بر می داشتی می بردی اون گوشه نزدیکای کرنر و می فرستادی روی دروازه ، یه خرده بازیکن را می کشیدی جلو و میزدی توی گل . اما حالا دیگه مثل قدیم نیست . باید اول کله بازیکن را بچرخونی به اون سمتی که می خوای بعد پاس بدی . می تونی در عرض شوت کنی . و خیلی بیشتر از این حرف ها .
بالاخره نوشتم
این نوشته را یادتونه ؟
روزگار می گذرد
ابرهای منسجم قطعه قطعه می شوند
قطره های کوچک باران ، سیل می شوند
اعتباری به شادی ها و غم های دنیا نیست
گاهی خانه خراب می شوی
گاهی هم عاشق
گاهی وقت ها آونقدر شادم که دیوونه میشم از خوشی و گاهی وقت ها یهو اونقدر دپ میشم که فکر می کنم واقعا مشکل روحی دارم . و اونقدر این مسیر شادی به دپی را سریع طی میکنم که بعضی وقت ها وارد مرحله خوشی میشه . ولی می تونم بگم انگیزه اینو دارم که درس را ول کنم و بزنم به کوه و جنگل . بیخیال هرچی هست باشم .
گاهی وقت ها خودمونو اونقدر وابسته می کنیم به اشیا و اشخاص خاص که دور بودن ازشون میشه عذاب .
بگذریم رفیق
رفیق گوشتو بیار جلو ، نترس فقط کمی گرمای نفسم گوشتو قلقلک میده . بیا جلو . دل به هیچی نبند و آزاد باش . وقتی دل بستی بیخودی بال بال نزن ،دنیا را زهر مار خودت نکن . مثل آدم دل بده .
رفیق فردا برای توست ؟ فقط مال خودت ؟ بلند می گم که بخوره تو صورتت : زرشک . ته صف از اونوره رفیق . فردا هم روز خداست .
3 تا از مرغ عشق هام را دادم به یکی از فامیل ها . حالا مونده 3تا . کسی تازگی ها دلش عشق نمی خواد ؟ این مرغشونه .
نوشته هام فعلا به درد پر دادن کفتر از لب بوم خونه ی 3 طبقه ی همسایه هم نمیخوره .
پ ن : عکس ها مربوط به طالقان میشه . یه جایی بین تهران و قزوین
فعلا همین
دستم به نوشتن نمیره .
فقط دنبال یک عکس هستم که آبلود کنم و تمام .
بعد از یک فرار بزرگ از همه چیز . من ماندم و هیچ برای نوشتن .
فعلا همین